Verstand in je broek

13 April 2020, 21:53 uur
Columns
mainImage

In de Schilderswijk rolde de politie vorige week een illegaal bordeel op. In een eenvoudige arbeiderswoning aan de De Heemstraat bleken drie peeskamertjes getimmerd, waar evenzoveel dames hun diensten aanboden. Ze werden allemaal beboet, omdat seksarbeid net als kapperswerk, visagie of fysiotherapie zich binnen de anderhalve meter-grens afspeelt en dat momenteel verboden is.

Bij die vrouwen, normaliter actief in de Doubletstraat, begrijp ik de financiële nood. Er zal maar een hele familie in de Dominicaanse Republiek van je afhankelijk zijn. Maar je vraagt je toch af wat hun klanten bezielt om in deze hachelijke tijd een dergelijk risico te nemen. Vrijwel iedereen kent inmiddels wel één of meer coronadoden in zijn directe omgeving. Zoals zo vaak bij dit soort prangende vragen, biedt een oude wijsheid van mijn oma uitkomst: als een vent verliefd is, zit zijn verstand in zijn broek. Ze was er te netjes voor, maar ze bedoelde natuurlijk: als een vent geil is, zit zijn verstand in zijn broek. 

Het lijkt een rare stap, maar door dit voorval moet ik ineens aan Marianne Faithfull denken. De 73-jarige Britse zangeres kwam onlangs ter sprake aan tafel bij de mannen van Voetbal Inside, omdat ze met het coronovirus in het ziekenhuis is opgenomen, waarbij Johan Derksen fijntjes wist te vermelden ‘dat ze met alle Rolling Stones had geneukt’. Of dat helemaal waar is, waag ik te betwijfelen. En eigenlijk wil ik dat ook niet weten. Want op mijn twaalfde, dertiende, was ik hopeloos verliefd op Marianne Faithfull. Ik vond het toen al onverdraaglijk dat ze het liefje van Mick Jagger was!

‘As tears go by’, ‘Summer Nights’ en ‘This little bird’ waren de hits waarmee het ranke blonde nachtegaaltje van adellijke komaf op haar 17de de wereld veroverde. Met Alain Delon speelde ze in 1968 in de film ‘The Girl on a Motorcycle’, in Nederland uitgebracht onder de smaakmakende titel ‘Naakt onder het leer’. Maar gaandeweg verdween ze uit beeld. Begin jaren zeventig kwam ze alleen nog in het nieuws als heroïneverslaafde die twee jaar lang op straat leefde. 

In november 1976 trad Marianne Faithfull op in de Exit in Rotterdam. Het was een rampzalige show, waarbij ze soms om dreigde te vallen, haar tekst niet meer wist en haar stem het elk moment kon begeven. Haar band bestond uit nare jongens die en public vervelende grappen over haar maakten. Maar drie jaar later maakte La Faithfull een weergaloze come-back met het album ‘Broken English’, waarbij al het lieftallige uit het begin van haar loopbaan was verdwenen en plaats had gemaakt voor een doorleefd, rauw en raspend geluid dat wereldwijd door merg en been ging.

Ze pakte ook haar acteer-carrière weer op. En dat brengt me terug bij dat illegale bordeel in coronatijd. Want in 2007 speelde Marianne Faithfull een bejubelde hoofdrol in de film ‘Irina Palm’. Die film verhaalt over de 60-jarige weduwe Maggie, die in een Londense seksclub gaat werken om de levensreddende medische behandeling van kleinzoon Ollie te bekostigen. Nu zal de doorsnee oma - zeker wanneer ze geleefd heeft zoals Marianne Faitfull - niet snel het succesnummer bij een dergelijk bedrijf worden. Maar Maggie dus wel. Want deze oma verricht haar werkzaamheden onder de artiestennaam Irina Palm achter een houten wand met een gat, een zogenaamd ‘Glorie Hole’. Geen geile vent die haar ziet. 

Maggies handwerk blijkt zó goed, dat het rondzingt in Soho en binnen de kortste keren staan hele rijen hitsige heren met hun gulp open voor de wand van Irina Palm opgesteld. Maggie maakt overuren en houdt er zelfs een ‘muisarm’ aan over. Uiteindelijk gaat ze les geven aan haar collega’s in het bedrijf.

Die sekswerkers uit de Doubletstraat gaan natuurlijk niet zo vaak naar de bioscoop, anders waren ze zelf wel op het idee gekomen. En op internet leer ik dat een ‘Glory Hole’ in Nederland vooral iets is wat in de dark rooms van de homo-scène voorkomt. Maar in deze tijd lijkt het me ook in de wereld van de betaalde seks voor hetero’s een waar gat in de markt.