Wat was John van Zweden ontstemd.

De behangkoning reisde recent vanaf Rotterdam The Hague airport, toen hij daar over de parkeerplaats liep en bij het hoofdgebouw allerlei vlaggen zag wapperen. De Europese, de Nederlandse, de Zuid-Hollandse, de Rotterdamse, maar niet die van Den Haag. Wat een schande was dat volgens hem!

Toen ik het las, barstte ik spontaan in een onbedaarlijk lachen uit. Zo hard dat de ramen van mijn huisje in de Schilderswijk rammelden. Mijn buurman kwam buiten onder mijn raam staan en vroeg waar deze spontane vrolijkheid vandaan kwam. Ik vertelde dat ik lachte om een verwarde behangkoning met een vlaggen-fetish, die daarvoor heel veel media aandacht kreeg.

Mijn buurman vertelde me dat deze man echter niet alleen behangkoning is, maar een belangrijk lid van de grootste politieke partij van Den Haag, en dat raadslid René Oudshoorn zich serieus herkende in zijn ongenoegen; dat hij hier namens Hart voor den Haag/Groep de Mos schriftelijk vragen over ging stellen aan het stadsbestuur, met als doel ook de Haagse vlag ‘gebroederlijk’ op het vliegveld te laten wapperen.

Ik riep mijn buurman toe dat dit dan vast om ‘nepnieuws’ ging met als doel Groep de Mos in een kwaad daglicht te stellen. Hij reageerde dat dit zeker niet het geval was. Dat Groep de Mos zich al eerder actief had ingezet voor een Nederlandse vlag in de raadszaal, met een passie alsof het voortbestaan van de mensheid er vanaf hing.

Ik riep m’n buurman toe dat het mij opeens begon te dagen. Dat ik recent ook al niets had gesnapt van de gemaakte coalitieafspraak om de 700 extra statushouders toch niet op te nemen in de ‘stad van vrede en recht’,  nadat vooral de linkse partijen de afgelopen jaren non-stop hadden gepleit voor een ruimhartiger asielbeleid, en hun idealen vervolgens net zo makkelijk weer hadden ingewisseld bij de coalitievorming na de verkiezingen. Dat het eigenlijk een debat was over wie wij nationaal en lokaal zijn, met de vlag volgens sommige partijen als symbool in deze discussie.

Mijn buurman reageerde lachend dat ik in de war moest zijn, en ik de lokale politiek waarschijnlijk nooit had gevolgd en dat deze al jaren terug was verworden tot een ‘vlaggen-fetish’; en dat John van Zweden binnenkort zelfs zijn eigen geelgroene behanglijn live ging presenteren bij Jinek.

Compleet gedesillusioneerd sloot ik het raam in mijn woonkamer. Ik dook mijn bed in onder een hagelwit laken zonder territoriaal gedreven kleuren, waar ik dat weekend niet meer uit ben gekomen.