Waar zijn we? Ergens aan de lange Laan van Meerdervoort, waar in restaurant  Soedikampir zojuist  Roosminah haar ontslag heeft gekregen. Ze kookte uitmuntend. In 1909 kwam geheel Indisch Den Haag naar Soedikampir, want daar kon je het èchte eten proeven.

Voor verlofgangers, repatrianten en de anderen die liever rijst dan aardappelen aten, was Den Haag een uitkomst. Hier waren toko's en restaurants, nog niet zo veel als nu, maar via-via was er altijd een adresje te vinden waar het eten goed was. Het restaurant waar Roosminah kookte was opgezet door de vereniging Oost en West, een club waar iedereen op een eigen manier met Indië was verbonden.

De pers was lovend over zowel Soedikampir als over Roosminah. Het Weekblad voor Indië jubelde: "Het eten wordt bereid door ervaren kokki's. Dat deze de kookkunst zéér goed verstaan, kan menigeen getuigen, die van hare schotels heeft genoten. Het feit, dat Soedikampir zich verheugt in een vrij druk bezoek en dat tal van Indische familiën van daar gerechten bestellen, pleit wèl voor de kunde der kooksters."

Kan niet mis gaan, denk je dan. Maar het ging toch mis. Want Roosminah kreeg zelfvertrouwen. En waarom ook niet? Ze kookte er al vier jaar naar tevredenheid. Terecht dat ze zichzelf beschouwde  als een vrouw met een beroep, een gewaardeerde beroepskracht, iemand die haar rug recht mocht houden. En juist dat was een beetje problematisch in de vereniging, waar een kokki haar nederige plaats moest kennen. 

Daar kwam nog bij, dat Roosminah had gezegd van adel te zijn, en in haar gedrag liet zien dat ze respect verlangde. Dit alles werd al snel te veel om te verdragen voor de koloniale club. Het Weekblad schreef smalend dat ze brutaal was geworden en die adel, nou misschien een poetri tangsi, een kazerneprinses. 

Het gevolg was onvermijdelijk.

Ontslag.

Roosminah werd opgevolgd door Moenah, haar voormalige assistente. Moenah had op tijd haar conclusies getrokken over wat wenselijk gedrag was in de ogen van de vereniging Oost en West en dientengevolge vond iedereen haar bescheiden en nederig overkomen. Wat ze wèrkelijk dacht, hield ze voor zich. Verstandig.

Hoe het met Roosminah verder ging, is helaas onbekend. Hopelijk is ze een eigen restaurant begonnen. Als ik haar was geweest, had ik dat Poetri Tangsi genoemd. Gewoon, om de rechte rug te houden, juist als Indonesische in Nederland. En de prijzen? Meteen verdubbelen.

https://www.kolonialezaken.nl/