De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de nieuwe voorzitter van de Tweede Kamer Martin Bosma zijn eerste speech hoorde houden. Ik stelde mijn kleinzoon gerust door te zeggen dat oude mensen vaak tranen in hun ogen krijgen en dat die niet altijd van verdriet zijn. Die van mij waren van woede, maar dat zei ik er maar niet bij.

Demonisering

Martin droeg zijn benoeming op aan zijn geestverwanten, die gevolgen ondervonden van hun openlijke keuze voor de PVV. Ontslag, doodzwijgen, missen promotie en zelfs maatregelen tegen hun kinderen. Ik heb de hele opsomming persoonlijk ondervonden. Rücksichtslos je eigen politieke voorkeur zo belangrijk vinden, dat je de regels der betamelijkheid en artikel 1 van de grondwet aan de laars mag lappen; beschaving blijkt een broos begrip. Na Martins woorden welde de woede van machteloosheid weer bij me op.

Het begon bij Pim Fortuyn, toen zijn boekje “De islamisering van onze cultuur” werd uitgegeven. De reactie “minderwaardig mens” van grootgrondbezitter en socialist Marcel Van Dam is achteraf significant gebleken. Zelfs een door hem aan Mein Kampf ontleende vergelijking werd niet geschuwd en daar bleef het niet bij. We kennen allemaal de verschrikkelijke apotheose waar het toe geleid heeft. Toen de krokodillentranen waren opgedroogd, begon het weer van voren af aan. De poging tot doodslag op Thiery Baudet* was het meest recente voorbeeld.

Vijandbeeld

De vraag rijst, waarom links zo totaal anders reageert op rechts dan andersom. De kern van de zaak is dat het socialisme in al haar verschijningsvormen “klasse-vijanden” nodig heeft. Groepen mensen, die de emancipatie en ontwikkeling van de onderste klasse (de verworpenen der aarde) bewust tegenhouden. Ze belemmeren het ontstaan van een ideale, door een linkse elite geleide, samenleving.

De Duitse nationaal socialisten zagen de Joden als vijand, de Leninisten zagen boeren (Koelakken), adel en ondernemers als de vijand en de Maoïsten zagen intellectuelen en ondernemers als hun vijand. Het heeft tot ongekend gruwelijke massale moordpartijen geleid.

Nederlandse situatie

In ons land is de soep nooit zo heet gegeten als ie is opgediend, maar resten van de oorspronkelijke Marxistische theorie (o.a. klassenstrijd) blijven rondzingen. Ons politieke systeem dwingt tot het sluiten van compromissen, zodat veranderingen niet door strijd of revolutie, maar door overleg moeten worden bewerkstelligd.

Toch is het vijandbeeld niet helemaal uit de linkse breinen verdwenen. Zodra de kans bestaat gaat men over tot het creëren van een vijand, om die daarna te bestrijden. Toen men, na zijn overwinning in het tot dan grote PvdA-bolwerk Rotterdam, begreep dat Fortuyn niet binnen het traditionele vijandbeeld paste en dat uitsluiting contraproductief zou zijn, schakelden ze over op “vijandig” gedogen. Voor Wilders gold die concessie niet. Zijn strijd tegen de werkelijke vijanden van de samenleving (fanatieke moslims) werd de stok om de hond te slaan. Vanaf dag één is hij de vijand, die met alle mogelijke middelen bestreden mag worden. Voor fanatieke moslims, die hem met de dood bedreigen, geldt klaarblijkelijk: de vijand van mijn vijand is mijn vriend.

De schok

De verkiezingsoverwinning van Geert en heel rechts Nederland kwam als een koude douche. Niet alleen een politiek tegenstander heeft gewonnen, maar ook de vijand, die de klassenstrijd nu in zijn voordeel zal beslissen door alle moslims uit te wijzen. Ze zijn gaan geloven in hun eigen sprookje.

Niet alleen verliezen, maar ook nog eens merken dat jarenlange uitsluiting en verketterring niet gewerkt hebben: ja dan word je wel zuur.

*De aanslag in Groningen werd door het NOS journaal als vierde item tussen neus en lippen behandeld. Stel dat het Jette of Timmermans was geweest.