Tijdens de Schilderswijk Bewonerstours bezoeken we ook veel maatschappelijke instellingen in de wijk. De tourdeelnemers krijgen daar de gepassioneerde praktijkverhalen te horen van deze welzijnsmedewerkers zelf, die als geen ander de wijk kennen, en zich met hart en ziel inzetten voor haar meest kwetsbare bewoners.

Het zijn echter ook de professionals die al vaak tientallen jaren achtereen meemaken hoe de (lokale) overheid verder en verder bezuinigt op de welzijnsinstelling waar zij werken; die vaak meerdere reorganisatierondes hebben meegemaakt om hun instelling ‘toekomstbestendig’ te maken; die al jaren achterheen te horen krijgen dat ze efficiënter dienen te zijn, terwijl zij zichzelf al zo lang en doorlopend een slag in de rondte werken om met hun beperkte middelen (en uren) iedereen zo goed mogelijk te kunnen helpen.

Terwijl die welzijnsprofessionals met hun hart voor de zaak al jaren tot 60 uur per week werken (met deeltijdcontract zonder overuren betaald te krijgen), lijkt het niemand op te vallen hoe kwetsbaar de organisaties inmiddels zijn geworden. Er hoeft inmiddels nog maar iemand ziek te worden, en de activiteiten van de desbetreffende instelling komen vervolgens vaak gelijk in het geding. Veel activiteiten worden al jaren compleet door vrijwilligers uitgevoerd.

De welzijnsprofessional is vaak zo druk bezig met ‘overleven’, dat er amper tijd overblijft om voor meer capaciteit en middelen te vragen.

In het huidige politieke klimaat is de dominante ‘visie’ dat het doorlopend maar met ’minder en minder’ moet kunnen. Naar mijn mening is de grens van het toelaatbare al ver overschreden, en dient er zo spoedig mogelijk een reparatie plaats te vinden met betrekking tot de personele bezetting van de welzijnscentra in Den Haag om een gezonde welzijnssector te kunnen blijven borgen.