Moeten kleinere cultuurinstellingen straks bloeden voor een peperduur prestigeproject op het Spuiplein? Deze vraag kwam de afgelopen jaren dikwijls aan de orde in debatten over het Spuiforum, Onderwijs- en cultuurcomplex, Amare of hoe je die cultuurtempel-in-wording ook wil noemen. Vaak volgden hierop zalvende woorden van de verantwoordelijk wethouder.

Maandag beslist de gemeenteraad over de cultuursubsidies voor de komende vier jaar. Tijdens de eerste bespreking van de verdeling van de subsidiepot sprak verantwoordelijk wethouder Robert van Asten trots over een miljoen extra voor cultuur. Opmerkelijk is dat de instellingen die vanaf volgend jaar in Amare mogen bivakkeren de helft daarvan opsouperen: zij krijgen een half miljoen extra ten opzichte van voorgaande jaren. Ondertussen sneuvelen in het voorstel van Van Asten diverse kleine en middelgrote cultuurinstellingen en festivals.

Krijgen de Amare-instellingen dit extra geld vanwege hun ronkende plannen? Niet alleen daarom. Zo staat in de subsidie-adviezen voor het Residentie Orkest en het Nederlands Dans Theater dat de subsidieverhoging bedoeld is om een deel van de voorziene lastenstijging te compenseren als ze naar Amare mogen verhuizen.

Opmerkelijk genoeg gaat dit niet op voor een ander theater, De Nieuwe Regentes. Het onderkomen van dit buurttheater - ooit het grootste binnenzwembad van Europa – is eigendom van de gemeente Den Haag. De afgelopen jaren kwam de gemeente De Nieuwe Regentes tegemoet in een deel van de huur van het oude pand. Maar straks mag de cultuurinstelling deze kosten helemaal zelf ophoesten. Hierdoor gaat zij er tienduizenden euro’s op achteruit.

De onafhankelijke adviescommissie die de subsidieaanvragen mocht beoordelen, noemde de huurstijging ‘een uitdaging’. Daarnaast vindt de commissie het ‘zorgelijk’ dat De Nieuwe Regentes nauwelijks reserves kan opbouwen. Op basis van zijn plannen krijgt het theater weliswaar een hogere subsidie, maar een extraatje om de huurstijging te dekken – zoals bij de Amare-instellingen – blijft achterwege.

Het oordeel van de adviescommissie en de wethouder legt pijnlijk bloot dat de ene cultuurtempel de andere niet is. Een huis voor heel de stad, waar mensen uit alle wijken zich thuisvoelen: dat is de belofte van Amare. Een belofte met een prijskaartje van ruim 200 miljoen. Dat Amare ‘too big to fail’ is geworden, blijkt alleen al uit alle bochten waar huidige en voorgaande wethouders zich in hebben gewrongen om kostenoverschrijdingen te dekken.

Maar als een ‘aanwinst’ – aldus de adviescommissie – als De Nieuwe Regentes mede door een gemeentelijke keuze kopje onder dreigt te gaan, laat het stadsbestuur haar gerust nog even spartelen. ‘Wie het kleine niet eert, is Amare niet weerd’, zou ik daarom tegen wethouder Van Asten willen zeggen.