Mijn scooter is zeven weken te oud. Zeven weken te oud om na 1 december aanstaande nog vrank en vrij door Den Haag te mogen tuffen. Want Den Haag moet schoner en daar is geen plek meer voor scooters waarvan het kentekenbewijs vóór 1 januari 2011 is afgegeven.

Ik had begin dit jaar al iets gelezen over dit milieu-vriendelijke voornemen van de gemeente, maar het drong pas echt tot me door toen ik tijdens een autorit van het Benoordenhout naar Moerwijk om de paar honderd meter een driehoeksbord ontwaarde met de tekst “Mag jouw brom- of snorfiets nog rijden in Den Haag?”

Dat heeft een lieve duit gekost, dacht ik nog. Want in de jaren dat ik het culinaire evenement ‘Den Haag Centraal à la Carte’ organiseerde, bleek de reclame via de driehoeksborden steevast de grootste kostenpost op de begroting. En wij hadden er lang niet zoveel op straat staan als de gemeente nu. 

Thuis achter de laptop deed ik de kenteken-check. Zeven weken te oud, maar nog niet rijp voor de sloopregeling. Want de nieuwe regelgeving is gericht tegen die vervuilende 2-takt-motoren. En mijn trouwe Vespa LX50 4T is, zoals de laatste twee tekens van het type al aangeven een 4-takt. Ik kon dus een ontheffing aanvragen.

Daartoe moest ik eerst langs een gecertificeerde bromfietsmonteur, eentje met wie Den Haag een keuringsovereenkomst heeft afgesloten. Want aan het kenteken kan de gemeente niet zien of mijn Vespa 2- of 4-takt is. Dat het met grote chroom letters op de zijkant van de scooter staat, maakt natuurlijk niets uit.

Ik belde dus de dichtstbijzijnde keurmeester. Nee, afspraak maken was niet nodig. Ik kon gewoon langskomen, het was vijf minuten werk. Het leek me wijs om geen grap te maken dat de 25 euro die deze keuring kostte dan wel snel verdiend was. Het is vandaag de dag sowieso verstandiger om geen grappen meer te maken. Voor je het weet is iemand gekwetst.

Vijf minuten bleek nog ruim begroot. De monteur klapte mijn buddyseat omhoog, tilde de bagagebak eruit en controleerde het chassisnummer. Dat gaf hij daarna door aan Rijksdienst Wegverkeer en toen er geen reactie kwam (ze doen namelijk steekproefsgewijs controles) stempelde hij een papiertje af, zette een handtekening en incasseerde met een vriendelijke glimlach mijn 25 euro.

“Zo wil er er wel honderd per dag doen”, mompelde ik binnensmonds. Maar blij als een kind stak ik het begeerde keuringspapiertje bij mijn kentekenbewijs. Op naar de volgende stap: het aanvragen van de ontheffing. Dat moet via de website van de gemeente en die vraagt voor die procedure dan weer 30 euro. Ineens begrijp hoe ze zo makkelijk de hele stad vol kunnen plempen met die dure driehoeksborden. Het “Wie mag dat betalen?” dat eerder door mijn hoofd speelde, is meteen beantwoord. Dat betalen wij sukkels met een 4-takt van voor 2011. 

En dan moet ik nog alles zelf doen ook. Het aanvraagformulier kun je digitaal invullen, het keuringsbewijs moet je scannen/fotograferen en daarna uploaden. Ik denk dat de ambtenaar die uiteindelijk met de verwerking is belast, mijn ontheffing nog sneller kan afhandelen dan die vijf minuten die de keurmeester nodig had om vast te stellen dat mijn Vespa inderdaad een 4-takt is.

Ik klaag niet over belastingen, rioolrecht en leges voor een pasport of rijbewijs. Maar nu voel ik me weer net zo bestolen als toen ik jaren terug ineens een parkeervergunning in mijn straat nodig had. Zogenaamd omdat de parkeerdruk er te hoog was. Maar aan die parkeerdruk heeft deze vergunning niets afgedaan. De druk is nog net zo groot als voorheen, omdat al mijn buren ook een auto hebben. Soms zelfs twee. De enige druk die door deze maatregel minder is geworden, is die in mijn portemonnee.  

Ik voorzie een heel nieuw verdienmodel voor gemeentes die met ernstige financiële tekorten kampen. Roep een woud van nieuwe regelgeving in het leven, biedt ruim gelegenheid voor ontheffingen en laat de kassa rinkelen. Let alleen wel goed op dat je hiermee geen boeren in hun belangen treft, want dan heb je meteen weken achtereen in het hele land wegblokkades.

Heel even heb ik overwogen mijn Vespa weg te doen en me voortaan op zo’n modieus elektrisch deel-scootertje te verplaatsen. Na de succesvolle proef met Felyx, wordt Den Haag nu volgepropt met exemplaren van concurrenten GO, Fly en Check; alles bij elkaar 2000 exemplaren. Jongelui zijn er gek op. Maar de prijs per rij-minuut ligt rond de 30 cent. Let wel, dat is 18 euro per uur! Daarvoor moeten die pubers drie uur vakken vullen in de supermarkt. En voor 50 cent meer huur je bij Borent een heel etmaal een auto, inclusief 100 kilometer vrij. 

Nee, die oude Vespa houden we er voorlopig nog in. Gelukkig hoef je die ontheffing maar eenmalig aan te vragen en niet elk jaar opnieuw. Laat ik ze trouwens niet op een idee brengen!