Een gesprek met een wethouder is voor veel mensen niet bepaald dagelijkse kost. Zo stelde het college laatst dat jongeren uit Duindorp die hard hadden gewerkt aan een plan voor jeugdhonk, een presentatie voor wethouder Revis ‘niet aandurfden’. Ik kan me daar van alles bij voorstellen. Ook een groot deel van mijn leven zag ik wethouders als hotemetoten, bobo’s, maatpakken. Het idee dat ik in de toekomst vrijwel wekelijks met lokale bestuurders in een zaaltje zou zitten had ik als jongere waarschijnlijk weggelachen.

Een week geleden voelde ik al mijn oude vooroordelen over bestuurlijke bobo’s weer opborrelen. Nota bene tijdens een debat over Duindorp met wethouder Revis, die volgende week het IJspaleis verruilt voor Staatsbosbeheer. Want waarom is het toch zo moeilijk om die langgekoesterde wens van een eigen jeugdhonk te realiseren?

Duidelijk was dat het stadsbestuur niet bepaald stond te trappelen om de jongeren tegemoet te komen. Het was volgens Revis niet alleen hun eigen pakkie-an om een geschikte – en zelfs permanente – locatie te vinden, maar ook om met een plan te komen voor ‘financiële dekking’. Van die opmerking gingen mijn oren klapperen. Niet zelden zie ik immers zelfs raadsleden worstelen met de financiële onderbouwing van hun plannen. Bovendien: als het zo simpel was geweest voor jongeren om een financieel plan tevoorschijn te toveren, had ons land waarschijnlijk veel meer tienerondernemers gekend.

Toen ik Revis vroeg waarom de gemeente niet aan de slag wilde met een eerder plan om een oude keet beschikbaar te stellen, verscheen er plots een andere beer op de weg. ‘Omdat het in de fik kan’, stelde de VVD-wethouder. Volgens hem was er immers ‘een aantal jaren geleden’ ook een jeugdhonk, dat na een kort bestaan ten prooi viel aan vandalen. Bijzonder, aangezien veel Duindorpers stellen dat het ruim 20 jaar geleden is dat de wijk een echt jeugdhonk kende.

Hoewel Revis in debatten vaak een goedlachse verschijning is, leek hij die middag vooral een fletse bestuurder die al zijn wilde haren is kwijtgeraakt. Wie weet groeien ze straks weer terug tijdens wandelingen in de gezonde boslucht, ver weg van de wereld van maatpakken en vastgoeddeals.