Gezien alles, en dat neem ik inderdaad ruim, vermoed ik dat het heerlijke seizoen van de koempoelans weer aan het beginnen is. Ja, ik ben al geweest. Maar op de terugweg zat ik met gemengde gevoelens in de trein. Dat kwam zo.

Allereerst: aan de organisatie lag het niet. In het zaaltje waren de tafeltjes op veilige afstand van elkaar gezet, het aantal stoelen aan een tafeltje was verminderd en om dit eenzamige te compenseren, was er royaal gebruik gemaakt van kleedjes en sfeerlicht. Het werkte. Maar ja, u weet het ook, een koempoelan is niet iets van de hele tijd op dezelfde plaats blijven zitten. Wat doe je als je iemand eindelijk weer eens ziet?
- Wat zeg je?

- Ik kom wel even.

Precies, dan is afstand houden heel moeilijk.

Zelf vond ik het raar.

Bij een concert klassieke muziek verwacht ik dat iedereen stil zit op de stoel, bij aanvang, duur en afloop van de muziek. Bij muziek op een koempoelan gaat dat niet, wegens dat er dan gezelligheid en warmte in je hart komt. Je deint wat mee. Je kijkt of ze al gaan dansen. Je houdt een beetje meer van de mensen om je heen.

Ik raakte in gesprek met een 90plusser, veteraan, die me iets over zijn leven vertelde. Hm-hm, zei ik steeds, als aanmoediging. En hij vertelde over het verdriet dat hij had meegenomen uit Indië, wegens kans op herkenbaarheid kan ik het niet vertellen, maar het beheerste zijn leven tot op de dag van vandaag. Van binnen werd ik zo zacht als spekkoek. Hij voelde het, en hij legde zijn hand over de mijne, voor de steun, voor het samenzijn, omdat hij anders zo alleen was, en ik voelde de warmte en hardheid van die grote mannenhand.

Daar dacht ik dus over na in de trein terug. Hoe snel zo'n moment kan ontstaan, dat tegen alle coronaregels in gaat. Ik heb beide vaccinaties, in mijn jaszak zit altijd een mondkapje en in de supermarkt ontwijk ik mensen, en dan opeens dit. Ik liet het gewoon toe. Wat wat het alternatief geweest? Mijn hand terugtrekken en zeggen dat dit echt niet kon?

Misschien is dit wat ze bedoelen als het gaat over leren leven met risico's. Dat je weet: er kan iets gebeuren. En dat je ook weet: voorzichtigaan, jazeker, en daarbij ook elkaars hand vasthouden. Soms.