Er zijn mannen die geschiedenis schrijven. En er zijn mannen die haar verdraaien, verdelen en versplinteren tot alleen hun eigen reflectie nog zichtbaar is. Donald Trump is dat tweede soort. Geen staatsman, maar een spiegelhuis. Wie hem serieus analyseert, komt uit bij een diagnose. Geen politieke, maar een psychologische. Narcistisch, impulsief, paranoïde. En toch: opnieuw invloedrijk, opnieuw gevaarlijk. Wat zegt dat over Amerika? Wat betekent het voor Nederland? En waarom zwijgt Mark Rutte, die toch jarenlang met hem aan tafels zat?

De terugkeer van een ongeleid projectiel
In 2025 is Trump opnieuw belangrijk op het wereldtoneel. Niet omdat hij veranderd is, maar juist omdat hij dat níét is. Zijn gedrag past nog steeds bij wat psychiater Salvador Harguindey in 2024 omschreef als een “gevaarlijke narcistische psychopaat”: charmant en vernietigend, infantiel en berekenend. Hij liegt niet zomaar – hij gelooft zijn eigen leugens. Hij dreigt niet strategisch, hij voelt zich oprecht vernederd als iemand hem niet volgt.
 
En daar wringt het. Want in de geopolitiek gaat het niet om gevoelens, maar om macht, allianties en strategie. Of dat zou het moeten zijn.

Rutte’s diplomatie van de glimlach
Mark Rutte heeft Trump jarenlang pragmatisch bejegend. “Hij is zoals hij is”, zei hij eens. Een typisch Nederlandse reflex: doe maar gewoon, dan zien we wel. Maar die houding, vriendelijk afwachtend, blijkt steeds minder houdbaar. In de NAVO ondermijnde Trump jarenlang het bondgenootschap, zette Duitsland weg als profiteur en hintte zelfs dat hij Europese landen niet zou verdedigen bij een Russische aanval. Nederland zweeg, bleef beleefd leveren.
 
Misschien komt het omdat Rutte zich herkent in het spiegelende: ook hij laveert, ontwijkt, houdt alle opties open. Maar waar Rutte's gladheid bestuurlijk is, is Trumps vloeibaarheid explosief. Hij verandert elke dialoog in een test van loyaliteit. En wie niet buigt, breekt.

De echo van Poetin
Poetin en Trump delen meer dan autoritaire trekjes. Ze geloven beiden dat democratie zwakte is, empathie overbodig en feiten onderhandelbaar. Het verschil: Poetin heeft geduld. Trump heeft drift. Poetin denkt strategisch. Hij speelt op de lange termijn, manipuleert structuren. Trump wil onmiddellijke bevrediging. Daarin zit hun gevaarlijke synergie. De een ondermijnt van binnenuit, de ander dreigt van buitenaf.
Voor Nederland is die combinatie dodelijk. Want als Poetin Oekraïne opnieuw destabiliseert en Trump de NAVO verder uitholt, wie beschermt dan nog onze grenzen? Onze cyberinfrastructuur? Onze internationale positie?
Het gevaar is niet alleen Trump zelf. Het is wat hij losmaakt. In Amerika, maar ook hier. In talkshows waar nepnieuws normaal is. In algoritmes die polarisatie belonen. In politici die liever ‘geen oordeel’ vellen, uit angst voor kiezersverlies. Maar wie zich niet uitspreekt, kiest feitelijk voor stilzwijgende acceptatie. En daarmee voor normalisatie van wat nooit normaal mag worden.

Casino politiek
Kiezen voor Trump – of voor leiders met vergelijkbare trekken – is hetzelfde als je op de Cookie Casino Login knop ramt en de bonussen weet los te spelen. Ergens weet je dat het systeem op de korte termijn spanning biedt, adrenaline en winstkansen. Maar wie niet oplet, raakt alles kwijt. In die zin is het fascinerend dat online casino’s juist inzetten op ‘volledige regie voor de speler’. Een subtiel contrast met de politiek, waar steeds minder mensen zich nog ‘regisseur’ voelen.
Misschien ligt daar wel de echte parallel: zowel bij gokken als tijdens het stemmen, zoeken mensen het gevoel dat ze zelf nog iets bepalen. De vraag is: bieden we ze die regie echt – of slechts de illusie ervan?

Slotgedachte
Trump is geen Amerikaanse grap. Hij is een Europese waarschuwing. Hij laat zien hoe snel instituties kunnen kantelen, hoe makkelijk woorden wapens worden en hoe verziekt leiderschap een samenleving kan splijten. De uitdaging voor Nederland is niet alleen politiek, maar moreel en psychologisch: herkennen we de echo’s van narcisme en machtsmisbruik wanneer we ze zien?