Het prinsesje dat op 30 april 1909 ter wereld kwam heette Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina. Het nieuws van den dag voor Nederlandsch-Indië  publiceerde een eerste impressie: 'Hoogwaardigheids-bekleeders, die van de inschrijving in de registers getuigen waren, beschrijven de jonge Prinses als een er gezond uitziend mooi kind, met frissche roode wangetjes.' 

De vreugde moet overstelpend groot zijn geweest, als we de krant mogen geloven. Mensen die weer durfden te geloven in het voortbestaan van het geliefde vorstenhuis. Het ging door. En Nederland bleef daardoor Nederland en Indië bleef daardoor Indië. 

De namen van het prinsesje kon anno 1909 iedereen thuisbrengen. Die mooie vernoemingen, de verbinding met de voorgaande generaties, dat is thuis zijn in de familie. Met de vernoemingen kwamen de verhalen los over de vernoemden.

Een familie is meer dan een stamboom.

Namen en verhalen, een familie waarin het jonge prinsesje een eigen plaats had. Iedereen wist wie-wie was. Juliana, vernoemd naar Juliana van Stolberg, de moeder van Willem van Oranje. Louise, naar Louise de Coligny, de echtgenote van Willem van Oranje. Emma, haar grootmoeder van moederskant. Marie, haar grootmoeder van vaderskant Marie van Schwarzburg-Rudolstadt.

Wilhelmina, naar haar eigen moeder.

Met die verhalen was de Europese samenleving verknoopt; dat lieten de Oranje-feesten ter ere van Juliana goed zien. De Locomotief berichtte er uitvoerig over. Overal illuminaties en in Semarang werd een bijzondere boom geplant. De krant schreef: 'Deze „Juliana-boom” nu, op den dag der geboorte van prinses Juliana geplant, werd hedenochtend door den regent van Semarang, R. M. A. Poerbo Adiningrat, opgedragen aan het bestuur van den Stadstuin en de ingezetenen van Semarang Alle lulandsche ambtenaren en beambten woonden de plechtigheid bij.'  Uiteraard was er een toespraak en lang ook, die als volgt begon: “'Als vertegenwoordiger der Inlandsche maatschappij heb ik de eer bij gelegenheid van de heugelijke gebeurtenis der geboorte van Prinses Juliana, welke de Inlandsche ingezetenen op 't zeerst heeft verblijd u, als voorzitter van den Semarangschen Stadstuin, dezen waringin aan te bieden als blijvend aandenken aan het feit dat het voortbestaan van het Oranje-huis is gewaarborgd.'

Wat een dag, wat een golven van vreugde- en zou die waringin er nog staan? Msschien is de gehechtheid verminderd na alles wat er in de oorlog is gebeurd.

Maar dat was erna.

In 1909 golfde er vreugde, iedereen kende de moeder Wilhelmina, de vader Hendrik, de grootmoeder Emma, het was een familie waar je bij wilde horen, en dat kon, gemakkelijk, een oranje strik, een parade, een boom in de stadstuin, allemaal tekenen van verbinding, van samen zijn, van misschien ook wel deel uitmaken van de grotere familie. Zoiets gaat vanzelf als je de namen en de verhalen kent.

https://www.indischeschrijfschool.nk