De doerian komt nu van pas

16 April 2020, 23:21 uur
Columns
mainImage

Inmiddels heb ik een strategie. Die is op de eerste plaats op tijd naar bed, op tijd opstaan en elke dag wandelen en op de tweede plaats afleiding. Ik denk bij voorkeur aan een doerian.

Voordat u zegt dat ik van het pad af ben, vraag ik u in alle eerlijkheid of u soms ook bang bent, wakker ligt, een golf van paniek voelt aankomen of anderszins ongerust bent en dat zijn allemaal moeilijke gevoelens waar een mens niet altijd mee kan omgaan. Om precies te zijn zijn het moeilijke gedachten. Eerst is er de gedachte, en die veroorzaakt het moeilijke gevoel. Het is dus zaak, de gedachten te verminderen. Hier komt de doerian van pas.

Over doerians las ik vooral in oude Indische romans, dat ze een smerige geur uitwasemden. Het was geen romantisch fruit zoals frambozen waarmee je zeker in combinatie met champagne, heel wat verliefdheid kunt praktiseren. Na die romans wilde ik ze graag ruiken, vooral omdat niemand er positief over was. Mensen als ik, die van na Indië, weten allemaal wanneer ze voor het eerst een doerian roken en zagen. Voor mij was dat op de toenmalige Pasar Malam Besar, nu Tong Tong Fair. Ik zag een kraam vol stekelige grote vruchten en ik ging dichtbij staan, sloot mijn ogen en ademde diep in door mijn neus. Heerlijk. Dat intense.

Ik weet dat je doerians ook kunt eten, maar daar ben ik emotioneel-technisch nog niet aan toe. De geur en die aanblik van een drakenei, daar beleef ik al genoeg aan.

Komt nu de strategie. Wanneer ik een moeilijke emotie voel naderen, zucht ik even en denk aan de doerian, met alle concentratie die ik in me voel. Dan buig ik in mijn verbeelding voorover en snuif de lucht op. Langzaam in, langzaam uit. Indien mogelijk met mijn ogen dicht, wat lastig gaat als ik net in het Kruidvat sta en de paracetamol is alweer op. Maar even zuchten kan overal.

Ik heb dit ook geprobeerd met rozenstroop (werkt niet, er kwamen hele andere beelden) en met kretek (toen dacht ik aan djago's) en zo nog het een en ander, maar met doerians gaat het verreweg het beste. Het is een ontsnappingsmechanisme om weg te zijn uit het hier en nu, en wanneer flink zijn niet lukt. Als u me ziet, dan weet u: daar gaat de vrouw met de denkbeeldige doerian onder haar arm, en zo is het inderdaad.

 

https://www.indischeschrijfschool.nl